martes, 17 de enero de 2012

Gasteiz

domingo, 15 de enero de 2012

4 anos de blog




Este blog nacía da necesidade persoal de comunicar e analizar sobre a actualidade e a política dende posicións ideolóxicas ben marcadas que seguro tamén foron madurando e evolucionando co tempo. Nunca se negou. Dende que comecei ata hoxe tiven a oportunidade de publicar o que nacera neste espazo en diferentes medios de comunicación do país, cos cales me identifiquei e identifico, fundamentalmente no extinguido Xornal de Galicia e tamén na revista Tempos Novos (onde fixen poucas colaboracións). Agora pasarei a colaborar no medio dixital en galego que nacerá a comezos de Febreiro, e que promete dar que falar, Praza Pública. Pasaron moitas cousas dende aquela.

jueves, 5 de enero de 2012

Morre Isaac, pero non a Memoria


Sabiamos que estaba maior e enfermo. Na homenaxe a Beiras leuse unha carta del dicindo que tamén quería estar, pero non podia...

Falar de Isaac Díaz Pardo é falar da Memoria do país: da República, do primeiro Estatuto de Autonomía, de Castelao, de Casal, dese fascismo que quere volver a asomar a cabeza mediante formas mais silenciosas e sutís, do exilio, da pintura, do pensamento e dun dos maiores intelectuais e artistas ao servizo da consciencia social e nacional galega.

Eu non podo apuntar moito que non se saiba. Hainos moito mais preparados e coñecedores pra facelo. Só decir que tiven a sorte de escoitalo en varias ocasións e tamén falar con el, e que segue habendo xente que sintoniza co que trataba de transmitir con esa voz frouxa pero firme. Unha vez na Galería Sargadelos de Lugo, xunto a Santiago Carrillo. Outra, en Compostela nun acto que organizaramos as XSG sobre a Memoria Histórica con el e Xosé Manuel Sarille.

Era pequeno e aparentaba fraxilidade, pero o que levaba ás costas non. Por mais que haxa quenes queiran esmagar todo o que representou el e a súa xeración, o seu legado é imborrable. Falaba de Castelao, de Del Riego ou de Ramón Piñeiro. Da campaña pola aprobación do Estatuto de Autonomía do 1936, que logo deixaron sen efecto os militares traidores.

Eses, os continuadores ideolóxicos dos que o empurraron a saír de Galicia cara a América logo de matarlle ao pai, coma tantos outros, están desexando que pase hoxe e mañá pra que non se afonde moito na súa figura nin na súa obra. Deixémolos estar e deixemos que aparenten, cinicamente, o que non son.

Vaise un 5 de Xaneiro porque moito do que creou tiña maxia. Quedan os seus cadros, as cerámicas, os ensaios e artigos... Publicouse hoxe que a familia lle preguntou recentemente se quería ser enterrado ou feito cinzas, e dixo: "facede o que vos dea a gana". Mais galego, imposible.

"Naturalmente que Galicia é unha nación. Unha nación escarallada por mais de 9 séculos de abandono total"